Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ
Στις 14 Νοεμβρίου 1863 στο Λονδίνο υπογράφεται η Συνθήκη
της Ένωσης της Επτανήσου με την
Ελλάδα χωρίς την παραμικρή συμμετοχή των
Επτανησίων, αλλά και της Ελλάδος . Η Συνθήκη
για την Ένωση έδινε τέλος στη βρετανική κατοχή στα Επτάνησα . Η πολυπόθητη
αυτή ημέρα οφείλεται αποκλειστικά στους αιματηρούς αγώνες των Επτανησίων και
ιδίως των Ριζοσπαστών για την Ένωση της Επτανήσου με τη Μητέρα Ελλάδα .
Η απόφαση των Άγγλων να φύγουν από τα Επτάνησα δεν υπήρξε
«δωρεά» , όπως θέλουν να υποστηρίξουν αγνοώντας τα πραγματικά ιστορικά στοιχεία.
Όπως προκύπτει από τα Πρακτικά του Βρετανικού
Κοινοβουλίου στις αγορεύσεις των Gladstone, Gray, Maguire οι Άγγλοι ήθελαν να
εξυπηρετήσουν μετά το επικείμενο άνοιγμα της διώρυγάς του Σουέζ άλλα πιο σημαντικά
γεωστρατηγικά τους συμφέροντα(Κύπρος, Κρήτη κλπ.). Η Βρετανία, ήταν μία δύναμη που δεν ήθελε επ'
ουδενί μια αλλαγή στο status quo της Ανατολικής Μεσογείου. Ο δρόμος προς τις
Ινδίες έπρεπε να παραμείνει πάσει θυσία και αποκλειστικά μια βρετανική υπόθεση.
Τα Επτάνησα δεν είχαν πια τον γεωστρατηγικό ρόλο που είχαν στο παρελθόν ,τώρα
το ενδιαφέρον των Άγγλων ήταν η
διατήρηση του δρόμου της Ανατολής.
Γράφει ο Παναγιώτης Πανάς το 1888: «Η αγγλική κυβέρνησις, το μεν όπως εξέλθη της δυσκόλου εν Επτανήσω θέσεώς της, το δε όπως εδραιώσει την εν Ελλάδι επιρροήν της, ήτις τότε ήτο εις το κατακόρυφον αυτής σημείον, απεφάσισε να παραχωρήση τας υπ’ αυτής, δικαιώματι του ισχυρού, κατεχομένας νήσους, αλλ’ υπό τον όρον της εκλογής αρεστού αυτή ηγεμόνος και αποχής από πάσης προς απελευθέρωσιν των δούλων ημών αδελφών ενεργείας. Έμπορος, δεν ηδύνατο να λησμονήσει την πολιτικήν του συμφέροντος. Παρεχώρει την Επτάνησον, όπως κατακτήσει ηθικώς την Ελλάδα. Επίστευεν, ίσως, ότι ούτω πράττουσα θα κατώρθου να μεταφέρη τον αρμοστήν της από Κερκύρας εις Αθήνας, θέτουσα επί κεφαλής αυτού βασιλικόν στέμμα. Υπό τοιούτους όρους τελουμένη, η ένωσις είχεν απολέσει διά τους εν Κεφαλληνία ριζοσπαστικούς παν θέλγητρον, και ο Ιωσήφ Μομφεράτος, ο από της πρώτης αυτού εμφανίσεως εν τω πολιτικώ σταδίω καταπολεμήσας και ηγεμόνας και συνθηκολογίας και ελέη, ο ακάματος των αρχών της Γαλλικής Επαναστάσεως απόστολος, δεν ηδύνατο, χωρίς να προδώσει την πολιτικήν του πίστιν, να συμμετάσχη των τοιούτων ενεργειών και να εργασθή υπό σημαίαν ην ανέκαθεν κατεπολέμησεν».
Η μακροχρόνια εξορία των
δύο ριζοσπαστών ηγετών, του Ζερβού- Ιακωβάτου και του Μομφερράτου, έδωσε την ευκαιρία στους «Ενωτιστές» με
επικεφαλής τον συντηρητικό Ζακυνθινό Κωνσταντίνο Λομβάρδο, να ηγηθούν του
ενωτικού αγώνα και, αφού διέγραψαν το δημοκρατικό-κοινωνικό περιεχόμενό του,
τον περιόρισαν αποκλειστικά και μόνο στο σύνθημα της Ένωσης. Αντίθετα, οι
«αληθείς Ριζοσπάστες» (Ηλίας Ζερβός–Ιακωβάτος, Ιωσήφ Μομφερράτος) θα επιμείνουν
μέχρι τέλος στο κοινωνικό περιεχόμενο του ενωτικού αγώνα, αρνούμενοι να υπογράψουν
τη βρετανόπνευστη Ένωση - μια Ένωση που αντικειμενικά συνέφερε την Αγγλία, η
οποία «παραχωρούσε» τα Επτάνησα στην Ελλάδα, για να παρεμβαίνει καλύτερα, στο
εξής, σε ολόκληρο το ελληνικό κράτος και - κατασυνέπεια - στις εξελίξεις στα
Βαλκάνια και στην ανατολική Μεσόγειο.
Ο Ζερβός Ιακωβάτος και ο Μομφεράτος διαφώνησαν με τη συμβιβαστική τελική πράξη
της Ένωσης και, αν και πρωτεργάτες της Ένωσης στους πιο δύσκολους καιρούς, αρνούμενοι
να απολαύσουν τέτοιες επινίκιες δάφνες στο τέλος, αποχώρησαν από την ΙΒ’ Βουλή
(προτελευταία Ιόνια Βουλή, (2/1862 – 7/1863)), στην οποία είχαν εκλεγεί τιμητικώς
στις θέσεις του προέδρου και του αντιπροέδρου αντιστοίχως και δεν δεχτηκαν ούτε
την υποψηφιότητα για τη ΙΓ΄ Βουλή της Επτανήσου (1863) που επρόκειτο να ψηφίσει την αποδοχή των μυστικών συμφωνιών
και την εκλογή του «εκλεκτού» νέου βασιλιά.
Στην συνθήκη τέθηκαν σκληροί όροι από τους Άγγλους : Οι
όροι ήταν:
Α)Η οριστική ειρήνη με την Τουρκία. Εγκατάλειψη κάθε
υποκίνησης, στήριξης, η βλέψεως ανεξαρτησίας, απελευθέρωσης, υπόδουλων Ελληνικών
περιοχών .
Επισημαίνω τις ευθείες επιφυλάξεις των μεγάλων Κεφαλλήνων
ριζοσπαστών Ηλία Ζερβού Ιακωβάτου και Ιωσήφ Μομφερράτου κατά της πολιτικής των
αποχωρούντων «προστατών», οι οποίοι ήταν υποστηρικτές της ακεραιότητας της
Οθωμανικής αυτοκρατορίας
Β)Εκλογή βασιλέα που θα μπορούσε να εγγυηθεί μια τέτοια
πολιτική. Κυβέρνηση μοναρχική. Ο βασιλιάς να είναι συνταγματικός.
Γ)Η καταστροφή των Κερκυραϊκών φρουρίων και η ουδετερότητα
της Κέρκυρας και των Παξών.
Η ανατίναξη των
φρουρίων της Κέρκυρας ήταν μια επαίσχυντη πράξη των Άγγλων , γιατί έπρεπε να
μείνει ανοχύρωτη και ανυπεράσπιστη, γεγονός λίγο γνωστό πανελληνίως, το οποίο
στιγμάτισε με ξεχωριστό τρόπο ο Γερ. Μαρκοράς στο ποίημά του «Τα κάστρα μας»,
για τη μεγάλη απώλεια που αμαύρωσε τη χαρά του κερκυραϊκού λαού. Γράφει χαρακτηριστικά
και πολύ ρεαλιστικά σε μία στροφή του:
[…] Η φιλόνομη Αγγλία
τέτοια δόξα των Τούρκων φθονάει,
ξαρματώνει, ερημάζει, χαλάει,
πριν αφήσει τη μαύρη μας γη.
ΤΑ ΒΑΡΗ ΤΗΣ ΣΥΝΘΗΚΗΣ:
Η Συνθήκη αυτή επέβαλε όμως και άλλα αβάστακτα βάρη στους Επτανήσιους: Το Ελληνικό Κράτος υποχρεωνόταν να αυξήσει την ετήσια βασιλική χορηγία του εκλεκτού των Δυνάμεων Βασιλιά Γεωργίου του Α' κατά 10.000 στερλίνες, ποσό που θα προερχόταν από τα δημόσια έσοδα των Επτανήσων ! Επίσης θα τροποποιούνταν μέσα σε 15 χρόνια μετά την Ένωση τα ειδικά προνόμια που είχαν παραχωρηθεί στους Επτανήσιους από την αποικιακή κυβέρνηση της Μ. Βρετανίας για το εμπόριο και τη ναυσιπλοΐα. Και, πλην όλων αυτών, υποχρεωνόταν η Ελληνική Κυβέρνηση να αναλάβει το κόστος των συντάξεων («διά βίου») και αποζημιώσεων όλων των Βρετανών υπηκόων, που εργάζονταν στις υπηρεσίες της Ιόνιας Πολιτείας και έχαναν την εργασία τους λόγω λήξεως της βρετανικής εξουσίας.
ΟΙ ΑΓΓΛΟΙ ΗΛΘΑΝ ΚΑΙ ΕΦΥΓΑΝ ΣΑΝ ΚΑΤΑΚΤΗΤΕΣ ΑΠ’ ΤΑ ΕΠΤΑΝΗΣΑ .
